Evvel zaman içinde, kalbur saman
içinde, deve tellal, pire berber iken, birileri Çankırılı'nın beşiğini
tıngır mıngır sallar iken, aşağıdan:
- Tutun ha, vurun ha! diye bir gürültü kopmaz mı?
- Eyvah, dedim. Şimdi bunlar susmazlar, uyuyan devi uyandırırlar..
İki kalktım, bir hopladım. İzmir - Çankırı arası yedi yüz kilometreyi bir çırpıda atladım.
Baktım; bir kuru kalabalık.
- Nereye gidiyorsunuz böyle, dedim.
- Hak aramaya gidiyoruz, dediler.
- Hak değirmende olur, dedim.
Çayır çimen geçerek, lale sümbül biçerek, soğuk sular içerek ve de hariçten gazel okuyarak katıldım bende içlerine, vardık “güçcük” şehrin birine. Aradık taradık, hakkımızı bulduk.
Meğer o da pire değil miymiş?
Pireye vurdum palanı yedi yerinden çektim kolanı..
Karıncaya bindin deveyi kucağıma aldım
Tozu
dumana kattım vardım gittim, Bastaklı'nın Hanına, oradan bir eşek aldım
şeer eşeğidir diye, o eşek anlıma tepti geri dur diye...
Büyük Cami'nin minaresini belime soktum borudur diye…
Taş Mescid'e attılar beni delidir diye…
Çocukluğumuzda bize böyle masallar anlatan rahmetli babaannem, dedi ki; “bu onun eski huyudur”
Bereket inandılar şimdilik beni saldılar.
O yalan bu yalan fili yuttu bir yılan; Bu da mı yalan?
Var varanın, sür sürenin, baykuşu çoktur viranenin, destursuz yaran ocağına girenin…
CİN PADİŞAHI İLE KAMBUR
Havada
tozan un zerrecikleri ile etraf beyaza kesilmiş, tavandan sarkan
örümcek ağları bile una belenmişti. Ağır işiten kulaklarına rağmen,
hissedebiliyordu, dünyanın merkeziymiş gibi dönen değirmen taşı üzerinde
ritim tutan tahta kolların tıkırtılarının kesildiğini.
Boş un çuvallarından yapılmış, köşesinden, yeykinerek kalkmaya çalıştı, dışarıya çıktı.
Üç
dört adam boyu yükseltilmiş arkın altından geçerken, çarkların
kanatlarına çarparak savrulan sularla ıslanan zeminde kaymamak için,
tahta bacağını öne atarak ilerledi. Savakta yeterli su olmadığını
görünce, “yine bendi yıktı bu haytalar” diye geçirdi içinden, hafifçe gülümsedi.
Her
zaman böyle olurdu, ne zaman taşın üzerindeki tahta parçalarının
tıkırtısı kesilse anlardı bendin yıkıldığını, kızamıyordu çocuklara.
O
akşam değirmende tek bir konuğu vardı, değirmencinin. Bu konuk kısa
boylu, gençten, iki büklüm yürümesine sebep olan, irice bir kamburu
sırtında semer gibi taşıyan birisiydi. Adeti değildi değirmencinin
misafirlerine sorgu, sual etmek. Nerden gelip nereye gittiğini sormadı.
Allah ne verdiyse beraber yediler, gece yarısına doğru kambur adama
değirmenin köşesinde yatacağı yeri gösterdi.
-Allah rahatlık versin, dedikten sonra uzaklaştı yanından.
Yol
yorgunu olan kambur, derin bir uykuya dalmıştı. Gece hayli ilerlemişti,
yakınlardan gelen bir gürültü ile uyandı. Değirmen taşının olduğu
taraftan sesler geliyordu. Zifiri karanlıkta, seslerin geldiği yöne
kulak kabartmaya çalıştı. Çalgı, çengi seslerine karışan ve aynı
nakaratla söylenerek devam eden; “Çarşambadır Çarşamba, ne zaman gelecek Perşembe” diye el çırpma sesleri duydu. Tam o tarafa doğru yönelmişken, el çırpıp dans ederek ve “Çarşambadır Çarşamba, ne zaman gelecek Perşembe”
diye hep aynı nakaratı tekrarlayanlarda onu fark ettiler. Davet ettiler
eğlencelerine, biraz korkarak biraz çekinerek katıldı aralarına, şaşkın
bir vaziyette etrafını izlemeye başladı.
Bu
güne kadar gördüğü insanlara benzemiyordu bu dans edip eğlenenler, kimi
uzun kimi kısa, kimisi zayıf, kimisi şişmandı. Elbiseleri eleğimsağma
rengindeydi. Paçaları ile etek uçları, dans edip döndüklerinde garip
sesler çıkaran ziller ve küçük aynalarla süslenmişti. Biraz daha
dikkatli baktığında, hepsinin ortak bir özelliğini fark etti, bu
yaratıkların tenleri şeffaf ve pembe bir bulut gibiydi. Derilerinin
altında, damarlarında dolaşan mavi kan çok rahat görülebiliyordu.
Değirmen
taşı üzerine taht misali kurulmuş olan ve bu gurubun lideri olduğu her
halinden belli olan, en süslüleri, el ederek onu yanına çağırdı. “Çok inceliyorsun, çok mu merak ettin bizleri?” dedi.
Başını önüne eğerek cevap vermedi kambur, korkmuyordu ama ne olup bittiğini anlamaya çalışıyordu.
Bu merakını değirmen taşı üzerinde oturan, neşeli gurubun yaşlı ve şişman liderleri giderdi:
-Biz
bu değirmenin cinleriyiz. Ben bunların ve bu memleketin padişahıyım.
Biz her ay sonu bu değirmende düğün yapar, yer, içer, şarkı söyler
eğleniriz. İnsanlar burada, buğday öğütür, gelir geçer ama bizi
göremezler. Sen uyanık birisine benziyorsun, aramıza katılmak ister
misin, der cin padişahı ve kamburu sofraya davet eder.
Yatmadan
önce yediği, değirmencinin ayrana ıslatılmış kuru ekmeğinden sonra bu
mükellef sofra karşısında dayanamaz, karnını bir güzel doyurduktan
sonra, ortada dans, edip şarkı söyleyen cinlerin arasında bulur kendini.
Onlarla beraber dans etmeye başlar ve hep beraber tekrarlanan; “Çarşambadır Çarşamba, ne zaman gelecek Perşembe” sözleri ile el çırpar, güler, eğlenir.
Sabahın ilk ışıkları ile beraber, Cin padişahı kamburu yanına çağırır:
-Bre kambur kardeş, sağ olasın bize ne güzel uyum sağladın, sanki kırk yıllık cin gibisin, dile benden ne dilersen, demiş.
Kambur ne diyeceğini bilememiş, ilk aklına gelen kamburundan kurtulmakmış:
-Cin Padişahı, sultanım, beni sırtımdaki şu semer görünümlü kamburumdan kurtarırsanız size minnettar kalırım, demiş.
Cin padişahı; “Ortalık fazla aydınlanmadan hele yamacıma doğru gel” der ve ayaklarının ucuna secde eder gibi eğilmesini ister.
Kambur,
cin padişahının ayaklarının dibine, iki dizi üstüne çöker. Cin
padişahı, kamburun semer gibi olan sırtını daha önce hiç duymadı bir
dilde sözler söyleyerek, ovalamaya başlar.
Bu ovalamalarla iyice
gevşeyen kamburun bir an gözleri kapanır, başı önüne düşer. Sesler
kesilmiştir, ayağa kalkar, sağına soluna bakar, hiç kimseyi göremez.
Sabah
ışığının değirmenin beyaz toprak zeminine düşürdüğü gölgesine bakar.
Bir de ne görsün, kamburu yok, uzanabildiği kadar eliyle sırtını yoklar,
gerçekten kamburu yok.
Doğduğu günden beri bir semer gibi taşıdığı kambur yok olmuştur. Kamburdan kurtulmanın sevinci ile değirmenciye “Allahaısmarladık” bile demeden, çıkar gider.
Günlerce
yürüdükten sonra, köyüne ulaşmış, kambur olduğunu bilen dostları
başından geçenleri merak etmişler, o da değirmende o gece yaşadıklarını
bir bir anlatmış.
Bu
hikayeyi dinleyenlerden birisinin de, kambur bir arkadaşı varmış. Koşa
koşa gitmiş, duyduklarını ona anlatmış. Bunu duyan ikinci kambur, yola
koyulmuş, günlerce gittikten sonra değirmeni bulmuş. Değirmenciye selam
sabah vermeden, geçmiş köşeye, hamur teknesinin içine oturmuş,
sabırsızlıkla gece yarısını beklemeye başlamış. Cin padişahının tüm
avanesi ve hempaları toplanmış, Cin Padişahının baş sallayıp, işaret
vermesiyle başlamışlar, çalıp söylemeye, ikinci kambur, davet beklemeden
girmiş aralarına, cinler daha şarkıya başlamadan, daha önce duyduğu
tekerlemeyi söylemeye başlamış:
Çarşambadır Çarşamba, ne zaman gelecek Perşembe, diye.
Oysa cinler, cin padişahının emri ile bu nakaratı tersten söylüyorlarmış. “Perşembedir Perşembe, ne zaman gelecek Çarşamba” diyerek.
İkinci
kambur, bildiğini okumaya devam etmiş. Cin padişahı ve cinler ne kadar
kızsalarda belli etmemişler. Sabahın ilk ışıkları değirmenin, örümcek
ağları ile kaplı camsız penceresin yüzünü gösterdiğinde, kambur Cin
padişahının, “Dile benden ne dilersen” demesini beklemeden, dalkavukluk ederek önünde secdeye varmış. Cin padişahı kamburun bildiği dilde; “El el epelek, epeleğin yarısı, yumurtanın sarısı, hapbel, hüpbel, yarel sarel, sen gir, sen çık” demiş.
Cin padişahı bunları der demez, ortalığı beyaz bir duman kaplamış tüm cinler dumanın içine girip, “poof”
diye kaybolmuşlar. Kambur kamburundan kurtulmanın sevinciyle kalkmış
secde ettiği yerden, gölgesine bile bakmadan çıkmış dışarıya, günlerce
yürümüş varmış köyüne, doğruca kahveye koşmuş. Onu görenler hayret ve
şaşkınlıkla bakıyorlarmış.
Meraklılardan önce ona bu hikayeyi anlatan arkadaşı, sormuş; “Ne oldu sana böyle?”
Kambur gülümsemiş;
“O değirmene gittim, dediklerini bir bir yaptım, artık ben de kurtuldum kamburumdan” demiş.
Arkadaşı; Bre şaşkaloz dön de aynaya bir bak: “kambur kambur üstünde, tümü de laf ebeliği üstünde.”
Açılım
sonunda Sayın Başbakanla baş başa yaptığımız özel görüşmede, öncelikle
ilimizin sorunlarını maddeler halinde dile getirerek ve yazılı olarak
kendilerine takdim ettik.
